In dit boek zoekt Perry Pierik een antwoord op de vraag waarom nazi-Duitsland, toen al duidelijk was dat de oorlog onherroepelijk verloren was, nog zo lang doorvocht. Na het mislukte Ardennenoffensief van december 1944 vielen er nog honderdduizenden Duitsers en werden tal van historische steden (Würzburg, Dresden…) door luchtbombardementen nutteloos vernietigd.

Diverse antwoorden kunnen hierop gegeven worden: een blind geloof in de leiders, het geloof in nieuwe geheime wapens, schrik voor de vrede en de represailles vooral van Sovjetzijde, het zo lang mogelijk standhouden van de stellingen in het oosten van het Rijk om zo veel mogelijk Duitse vluchtelingen te redden,… Vooral aan de Oder werd er in maart-april 1945 door Duitse soldaten en Europese Waffen-SS-soldaten nog verwoed gevochten. In zijn boek “Bloedjaar 1945” vertelt de auteur hoe het allemaal verlopen is. Fantoomdivisies die enkel op papier bestonden, werden naar het front gestuurd. Britse terreurbombardementen op vluchtelingenkonvooien en gemarkeerde hospitaalschepen… bleven tot op 4 mei voortduren. Ook een schip vol concentratiekampgevangenen werd door de Britten gekelderd. Hoewel het boek in de eerste plaats een militaire geschiedenis is, wordt het menselijke aspect helemaal niet verwaarloosd.