In 2008 publiceerde de kranige, thans 87-jarige, Gaston Durnez al een eerste deel jeugdherinneringen onder de titel “Vroeger waren wij veel jonger”. In zijn nieuwe boek “De bolhoed van mijn vader” vult hij die jeugdherinneringen verder aan.

Eén van de centrale figuren in het boek is zijn meter Mie, die al op redelijk jonge leeftijd weduwe werd. Haar man overleed in de jaren twintig van vorige eeuw aan de gevolgen van de gasaanvallen tijdens de Grote Wereldbrand. Na de tweede Duitse inval verleende zij hand-en-spandiensten aan het verzet. Aan zijn in de familie gezaghebbende meter wijdt de auteur met zijn fijne en levendig beschrijvende pen een aantal bladzijden. Meter Mie bewoonde een huis dat naast het paleis van Laken lag. Telkens vader Cyriel op bezoek ging, liet hij zijn pet (‘klak’) thuis en zette hij zijn bolhoed op. Vandaar de titel van het boek.

Duivenmelkers

De vertellende journalist Durnez werd geboren in het West-Vlaamse Wervik maar bracht het grootste deel van zijn jeugd door in het Vlaams-Brabantse Asse (in de schaduw van Brussel). Aan de hand van korte hoofdstukjes haalt hij herinneringen op aan diverse dorpsfiguren (‘tjoolders’ genaamd), feesten, huisdieren, gebouwen…, en hij doet dat ook wel met een zekere nostalgie. Een wereld die thans niet meer bestaat, of de meesten onder ons niet meer voor mogelijk achten. Over het lot van de duivenmelkers tijdens de bezetting schrijft hij onder meer het volgende: “Toen de Duitsers ons voor de tweede keer overstroomden, werden de duiven opnieuw uit de lucht geplukt. Wij hoorden ineens niemand meer met lokkende stem ‘komkomkom’ roepen op zijn vogels die in grote bochten boven onze straat cirkelden. Je mocht de witte was op zijn ijzerdraad laten wapperen zoveel je wilde. Op zondagochtend stond niemand ongeduldig naar de lucht te turen.” (blz. 69)

Daarnaast heeft Durnez het over het rexisme in zijn dorp, en over een vriend wiens grote broer naar het oostfront vertrok en al in maart 1942 sneuvelde, bij Novgorod. Hij eindigt zijn herinneringen met een eerbetoon aan Johan de Maegt, de pionier van het Vlaamse cursiefje. Verteller Durnez schonk ons een warm boek dat het verdient om op een rustige avond langzaam geconsumeerd te worden. De illustraties in het boek helpen de lezer die ‘zekere’ sfeer van toen op te roepen.