De jongste pennenvrucht van Rosenbrink, “De ontvoering van Maria-Magdalena”, is de zoveelste in een reeks van voorlopig vijf. Na “De gesel van Nemesis”, in 2008 in eigen beheer uitgegeven en bijgevolg niet in de handel verkrijgbaar, rolde van de drukpers van uitgeverij Boekscout (Soest, Nederland) “Gewetenloos”, en bij uitgeverij Het Punt in Dendermonde “De impotente verdachte”, “Bijltjesdag voor vrouwen” en dus “De ontvoering van Maria-Magdalena”. Volgens Rosenbrink staat er nog geen nummer zes in de steigers, maar dat komt wel, voegde hij eraan toe.

Rosenbrink is het pseudoniem voor Antwerpenaar Roger Bryssinck. De auteur studeerde in 1954 af als regent Germaanse talen en hij kwam in het onderwijs terecht. Van 1959 tot 1967 verbleef hij in Kongo, waar hij ook het beroep van leraar uitoefende. De kennis van dat land merkt men duidelijk in “De impotente verdachte” dat zich voor een deel in Afrika afspeelt. Na zijn terugkeer uit de inmiddels onafhankelijk geworden ex-kolonie werkte Bryssinck zo’n dertig jaar voor Kodak, waar hij op het einde van zijn loopbaan verantwoordelijk was voor de verkoopafdeling in de Benelux van Motion Picture.

Rosenbrink is een fan van klassieke thrillers en detectiveverhalen. Hij wou al lang aan het schrijven gaan, maar de tijd ontbrak. Uiteindelijk kwam het er tien jaar geleden toch van, maar aanvankelijk werd alles in de computer opgeslagen. Pas vorig jaar begon hij ijverig te zoeken naar een uitgever.

In Rosenbrinks boeken draait het steeds om een ander thema. Zo kwamen het oorlogsverleden en de daar bijhorende rancunes (Nemesis), geldzucht (Gewetenloos), drugs (De impotente verdachte) en vrouwenhandel (Bijltjesdag) aan bod, al zet de schrijver de lezer wel eens op een verkeerd spoor. Ook bij “De ontvoering van Maria-Magdalena” is dat het geval. Met de roof van dit kunstwerk kan men immers alle kanten op. Is het een studentenstunt die uit de hand loopt, of is het een diefstal? Of zitten er daarentegen politieke motieven achter? Ook in dit boek spelen inspecteur Anton Deckers en assistent Mario Frontanelli hun rol, al draait het verhaal niet echt om hen. Rosenbrink laat in zijn boeken steeds andere hoofdpersonen opduiken. Typisch is het dikwijls weerkerende open einde, een tendens die aansluit bij veel hedendaagse thrillers (en andere boeken) en die blijk geeft van realiteitszin. Die realiteitszin voelt men ook wanneer de schrijver – via zijn personages – tersluiks zijn persoonlijke visie op mens en maatschappij uiteenzet. Rosenbrink gebruikt een verzorgde taal en hij blijkt steeds goed gedocumenteerd. Waar hij zich op onbekend ijs begeeft, aarzelt hij niet specialisten te raadplegen of ter plaatse kennis op te doen. Zijn minutieuze beschrijvingen van personen en hun omgeving geven zijn werk een literair karakter, zonder nochtans zwaar uit te vallen. Daarbij hoedt hij er zich voor te rekken waar dat niet nodig is. Ook heeft men nooit de indruk dat hier de zoveelste veelschrijver aan het werk is. En de verkoopprijs van zijn boeken valt best mee. In een tijd dat prijzen wel eens de neiging hebben de pan uit te vliegen, een verademing.