Wie geen zin en geen tijd heeft om dikke en vervelende literaire romans te lezen, kan zich maar beter storten op drie vreemde verhalen van de nobele onbekende Martin Michael Driessen (°Bloemendaal, 1954) die onder de titel Rivieren werden gebundeld. De novellen ‘Fleuve sauvage’, ‘De reis naar de maan’ en ‘Pierre en Adèle’ vormen samen een unieke trilogie, maar de novellen zijn stuk voor stuk aparte en sterke verhalen.

Dit boek is de literaire verrassing van het jaar 2016 – in november al aan de zesde druk toe. De niet meer zo jonge auteur Driessen won er terecht een literaire prijs mee (winnaar van de ECI literatuurprijs 2016). Hij zou opera- en toneelregisseur zijn geweest en heeft lange tijd in Duitsland (in Keulen en München) gestudeerd en gewoond. Hij heeft aan diverse vertalingen van grootmeesters en regies van toneelstukken en opera’s gewerkt. Hij trad ook op als acteur in films. Op 17 januari wordt hij tussen 17 en 18 uur geïnterviewd door Kurt van Eeghem op radio Klara. Ik ben zeker niet de enige die belangstelling heeft voor deze voor mij tot op heden totaal onbekende schrijver. Om het hele verhaal nog mysterieuzer te maken, Driessen zou volgens de informatie op het internet in zijn jongere en wildere jaren nog degenschermer zijn geweest voor de Nederlandse equipe, van 1974 tot 1978. En om het nog vreemder en romantischer te maken: deze veelzijdige schrijver woont pas sinds 2006 weer in Nederland, waar hij sindsdien in de Boezemvliet van Puttershoek een woonboot of een ark betrekt.

Gevaarlijke rivieren

Het eerste verhaal, waarvan ik de plot en vooral het slot niet zal verklappen, is veruit het beste. Het gaat over een man die in de Ardennen een kanotocht aanvangt en duidelijk een serieus drankprobleem heeft. Het is geen lange monoloog, want de lezer hoort of leest ook de woorden van zijn vrouw en zijn zoon vooraleer hij vertrekt en afvaart. Ik geef één citaat, want deze man kan echt uitzonderlijk goed schrijven, sfeer scheppen en dramatiek oproepen.

Het was stil. De bomen met hun bollen van maretakken staken af tegen de parelgrijze morgenhemel. Bisamratten plonsden in het water en doken onder, als ze door het verschijnen van zijn kano verrast werden. Wat bisamratten zijn, dat weet ik niet, maar het is goed dat in elk verhaal wel een vreemd onbekend woord voorkomt om de aandacht van de ademloze lezer aan te scherpen. Want in elk van de drie literaire novellen of spannende verhalen stijgt de dreiging van de dramatiek naar het klassieke onafwendbare einde toe.

Onder de titel van elk verhaal plaatste de schrijver telkens een in het Duits gestelde wat macabere sententie of uitdrukking. Bij het eerste staat: Alles führt zu nichts. Onder het tweede staat gewoonweg: Das Leben ein Traum. En onder de derde titel staat: Es wird rein durch Feuer, Wasser, Luft und Erden. Dit alles uiteraard om de soms lugubere afloop van elk levensecht verhaal nog wat meer te benadrukken. Welke dichter beweerde ook weer Der Tod ist ein Meister aus Deutschland?

Ik weet het, maar ik zal het onze lezers niet vertellen – zoals ik deze brandend mooie novellen niet zal navertellen. Wat ik wel wil doen, is onze lezers beslist aanraden deze verhalen toch nog te lezen. Het boek is een literair meesterwerk en ik hoop dat zijn eerder geschreven boeken op hetzelfde peil van dit rivierwater staan.